Prolog

styczeń 1980 

W trakcie zajęć szkolnej drużyny futbolowej jak zwykle byli pod trybunami bieżni, słuchając Runnin with the Devil. Nick i Josh siedzieli na ziemi, a Neil stał, opierając się ramieniem o jedną z metalowych ram, tworzących szkielet trybun. Nie wiedzieli czy istniało coś lepszego w tej nudnej szkole, co mogliby robić. Ich miejsce pod sektorem D wiązało się z wieloma wspomnieniami. Przychodzili tam palić, pić, jarać, gadać o muzyce, słuchać klasyków. Po prostu coś jak sala od chemii dla kujonów albo łazienka na pierwszym piętrze dla księżniczek. Mogli się tutaj naśmiewać z mięśniaków latających po boisku i dostających po mordach specjalnie, żeby zaimponować cheeleaderkom wielkim sińcem pod okiem. A podczas meczu można było też zaglądać pod siedzenia dziewczynom. Gorzej jeśli u góry siedział jakiś grubas, mający dodatkowo gazy. Raz musieli nawet cucić Nicka, gdy dostał takim wiatrem w twarz. W każdym razie sektor D był ich wspólnym miejscem spotkań. A co za tym szło - rozmów. Jak na przykład dzisiaj.

- Chcecie usłyszeć coś popieprzonego? – spytał Neil, wyjmując jedną rękę z kieszeni skóry i patrząc na dwójkę przyjaciół. Ci tylko kiwnęli w ciszy głowami. Nikt nie mógł niszczyć celebrowania gry Van Halen. No, może Neil mógł, jednak on nie wpisywał się w żaden szablon zachowań. – Kojarzycie tę koszulkę Molly Hatchett, którą nosiłem parę dni temu? Z katem trzymającym zakrwawiony topór i głową skazańca u jego stóp?

- Pewnie! – rzucił Josh, machając ręką jakby zamawiał drinka. Oczywiście nie było ich nawet na niego stać. Zwykle drinki stawiali dziewczynom bogaci synalkowie tatusiów, którzy dostali na szesnastkę Porsche. A oni nimi nie byli i nigdy w życiu nie zamieniliby się z nimi miejscami. Neil wyszczerzył się do przyjaciela. Josh był najwyższy z ich trójki. Prawie sześć i pół stopy to nie byle jaki wzrost. Chłopak poprawił swoją jeansową katanę z kożuchem pod spodem i zaśpiewał werset utworu. Skrzynia, na której siedział o mało się nie przewróciła, tak skakał w rytm puszczonej piosenki ze starego radia, które wynieśli z baraku starego wujka Sama – woźnego ich liceum. Cholera wie, ile lat ma ten dziadek, przemknęło przez myśl Neil’owi, gdy zerknął na radio. W każdym razie woźny nawet nie zauważył, że coś stamtąd zniknęło. Równie ślepy jak głuchy.

- To moja koszulka – wtrącił Nick, patrząc na Neil'a uważnie, ale ten go zignorował. 

- Ta… No więc – kontynuował, uśmiechając się pod nosem. - Mama wysyła nas do kościoła w każdą niedzielę. Musimy się wystroić. Jestem już przed wejściem, a głupi ksiądz nie chce mnie wpuścić.

- Nie możesz się tak ubierać do kościoła, człowieku – rzucił Nick swoim głębokim głosem, uśmiechając się i kręcąc głową.

- Niby czemu? – spytał Neil, nie oczekując odpowiedzi. – Przecież to kościół. Powinni okazywać miłosierdzie. Nie podoba się koszulka? Przebacz mi i wpuść do środka. – Parsknął śmiechem, przypominając sobie minę księdza, gdy pokazał się w tej koszulce. Raczej nie był jego ulubionym parafianinem. 

- Ja wierzę w Boga – rzucił Josh, ożywając nagle. – Ujrzałem go! Doświadczyłem jego mocy! Jest perkusistą Led Zeppelin, a imię jego John Bonham, maleńka! – wykrzyknął, a reszta mu zawtórowała. Gdzieś obok przetoczyła się sporawa grupa zawodników, a w chwilę po nich pod sektor D przyszła czarnowłosa dziewczyna z fioletowymi pasemkami. Włosy związała w dwa kucyki, ale nic nie mogło oderwać uwagi od jej sadomasochistycznych ozdóbek - kolczatek czy obroży na szyi. Do tego miała zdecydowanie za krótkie szorty, podarte rajstopy, wysokie wojskowe buty i pełno kolczyków. Trzymała się za ręce ze swoim napompowanym kolesiem. Po treningu futbolistów zawsze działy się podobne sytuacje. Tylko czemu akurat w naszym sektorze?, pomyślał Josh z grymasem zniesmaczenia na twarzy. Para nawet na nich nie patrzyła, gdy zaczęła się obscenicznie lizać.

- Ej, ludzie! To miejsce publiczne! – krzyknął do nich Josh, obracając się na swojej niestabilnej skrzynce, ale jedyne co dostali w odpowiedzi to środkowy palec gotki. – Hej! Mówię do was! – Josh nie dał się zignorować i krzyczał tak długo, aż w końcu po dłuższej chwili para odkleiła się od siebie i futbolista rzucił:

- Odwróć się w drugą stronę jak ci nie pasuje!

- Idźcie kopulować gdzieś indziej chyba, że chcecie się tłumaczyć przed Kalim.

- Pierdol się, Ambruse! – odkrzyknęła dziewczyna, pokazując ponownie środkowy palec, który aż oślepiał przez włożone pierścienie. Jednak wzięła swojego ‘koteczka’ za rękę i odeszli. Neil pokręcił głową.

- Cholerni goci... - mruknął, wkładając obie ręce do kieszeni kurtki.

- Jak zostanę prezydentem, wydam wojnę tym fanom Gott'a* – rzucił z westchnieniem Nick, po czym spojrzał na Josha i Neila. Ci odmruknęli coś, co miało potwierdzać jego słowa. Gdy odprowadzili wzrokiem parę, wrócili ponownie do przerwanej rozmowy.

- Nie sądzicie, że dobrze byłoby zrobić jakąś próbę? – zagadnął Josh, uderzając raz po raz rękoma o uda. Neil uśmiechnął się pod nosem. Ich zapalony perkusista. Chyba jako jedyny miał szansę wybić się w tym biznesie. On raczej grał dla samego siebie i traktował to jako hobby.  – Za dwa tygodnie mają przyjechać jacyś gitarzyści. Będzie walka o miejsce w Red Tiger, żeby zagrać pod koniec miesiąca. Może w sobotę wpadniecie do mnie i będziemy odgrywać kawałki z The Dark Side of the Moon. Co wy na to? Musimy skopać im dupska, żeby zagrać na urodzinach Berniego.

- Dobry pomysł! – podchwycił Nick. Nie grał na żadnym instrumencie, ale ekscytował się w równym stopniu co oni. Neil razem z Joshem od dłuższego czasu zastanawiali się, czy nie wziąć go jako wokalisty. Szukali odpowiedniego głosu odkąd założyli zespół, a Nick przy nich śpiewał tylko raz. Nawalony, ale wyciągał nieźle. Mogło się udać, pomyślał Neil, patrząc na przyjaciela. – Wchodzisz w to? – spytał Nick, szturchając go w łokieć.

- Jeszcze się pytasz, człowieku – odparł Ambruse, uśmiechając się na samą myśl o wspólnym graniu. Pewnie zaplanują próbę przed południem w trakcie trwania lekcji. Jednak nie przejmowali się tym. Zresztą nic nie mogło im zabronić w robieniu tego, czego chcieli. Zerwanie się z zajęć nie było problemem. Robili to ciągle i zapewne dzisiaj też planowali zrobić sobie wolne. Może po języku angielskim? Mimo, że większość ludzi nienawidziła liceum, oni odbierali je zupełnie inaczej. 

***

- Laski! - krzyknęła mizernie chuda nastolatka, minąwszy grupkę dziewcząt w swym szalonym, niezbyt skoordynowanym biegu. Parę razy potknęła się o nienagannie ułożone płytki szkolnego korytarza i zmuszona była w gorączkowy sposób zawracać po różowe sandały na wysokiej koturnie. - Chooodźcie!

- Wariatko! - pisnęła jedna z uczennic, gdy roztrzepana koleżanka bez zatrzymywania się pociągnęła ją za sobą. - Czego chcesz? - Zmarszczyła brwi, wyrywając się z jej uścisku i rozmasowując sobie nadgarstek. Jackie jedynie odwróciła się przez ramię, zamachała na nie ręką, po czym pośpiesznie wybiegła na dziedziniec.

- O co jej chodziło? - odezwała się jak dotąd wpatrzona w książkę od biologii Victoria.

- Może znalazła na podwórku ropuchę i chciała się pochwalić?

Dziewczyny zachichotały perliście. Owszem, dokładnie w ten sposób, w jaki śmieją się amerykańskie przyjaciółeczki. Frances, Vicky, Chelsea i Diana. Znające się od lat przedszkolnych, nastawione nadzwyczaj sceptycznie do nowej koleżanki z liceum, która od początku pierwszej klasy usilnie mąciła ich względnie poukładany światek. Oczywiście, integrowały się z pozostałymi uczniami, starały się wręcz być nadzwyczaj otwarte w stosunku do ludzi czujących się niekomfortowo ze względu na nowe otoczenie. Jednak ona… Ona. Jackie Parlay… “Co to w ogóle za nazwisko?” - dziwili się wszyscy. Stała się pewnego rodzaju osobą nieporządaną. W wyjątkowych sytuacjach.

- A ja poszłabym jej poszukać. - Diana wdzięcznym gestem odrzuciła na plecy swoje brązowe loki, jednocześnie zatrzaskując metalową szafkę na podręczniki. Z całej czwórki tylko ona z chęcią angażowała się w każdy szalony pomysł tej dziewczyny. I tak właśnie bywało najczęściej. Jackie rzucała jakieś (często niepokojące) propozycje, przyjaciółki niewinnie z niej żartowały, gdy nagle jedna z nich decydowała się podążyć za dziwactwem Parlay.

- Ja…

- Ekhm…

- No nie wiem…

- W sumie dlaczego nie?

- Nie mamy nic lepszego do roboty…

Kręciły nosami. A ostatecznie szukały jej wszystkie.

***

Vicky i Fran wymieniły nerwowe, zaniepokojone spojrzenia, Chelsea zaś obdarowała którąś z nich lekkim szturchnięciem. Diana uniosła wysoko wzrok, zajadając się w najlepsze zakupionym naprzeciw szkoły hot dogiem. Jednak oczy pozostałych trzech, stojących blisko siebie dziewczyn utkwione były w tym samym punkcie.

- Cholera, muszą być gdzieś tutaj! - denerwowała się Jackie, zajadle penetrując wnętrze swojej jarzeniowej torby z koralikami. Ukucnęła na trawniku za gmachem szkoły, będąc doskonale oświetleną przez południowe słońce, a zarazem perfekcyjnie ukrytą przed wścibskimi belframi snującymi się w tych wyjątkowo brzydkich, w jej mniemaniu, okularach.

- Zawołałaś nas, żeby odpalić skuna? - spytała Diana, wyciągając wysoko ręce i ze wzniesioną ku niebu głową okręcała się pomału wokół własnej osi. Parlay zachichotała.

- No coś ty! - parsknęła, energicznie machając ozdobionymi mulinowymi bransoletkami dłońmi w celu pozbycia się wydychanego przez siebie dymu. - A niech mnie cholera! - Wybałuszyła oczy, krztusząc się zalegającą w jej płucach marihuaną.

- Hej, mała! Nie umieraj! - Przestraszyła się Chelsea, mocno klepiąc Parlay po plecach. Tamta jedynie machnęła lekceważąco rękami.

- Nie trzeba, nie trzeba - odkaszlnęła raz jeszcze. Mimo jej zapewnień, w mniemaniu dziewczyn sytuacja nie prezentowała się najlepiej. Być może dlatego, że nie były do czegoś podobnego przyzwyczajone; żadna z nich nie popalała zielska. - Kometa mi poszła czy co? - Jackie zmarszczyła nosek, wywołując delikatne zdezorientowanie na twarzach koleżanek. - Przecież to nie lufka...

Mimo ich czteromiesięcznej znajomości, rudowłosa Frances nie potrafiła przywyknąć, a czasem wręcz nie cierpiała wszystkich tych niezręcznych (niestety częstych) momentów, gdy dziewczyna zaczynała mówić sama do siebie.

- Parlay - odchrząknęła Victoria, na moment zdejmując z głowy swój mały, amarantowy kapelusz. - Miałaś nam coś do powiedzenia - zauważyła.

Tamta jedynie klasnęła w dłonie, a następnie energicznym machnięciem zgasiła skręconego z fioletowej bibułki jointa.

- Tak, tak, słuchajcie! - pisnęła podekscytowana, jednocześnie poprawiając zaciągnięte tu i ówdzie rajstopy. Nie zwracała uwagi na takie rzeczy jak dziury. Fran jednak zauważyła, w duchu przysięgając sobie, że jeszcze jeden taki numer a sama pójdzie z nią na bazar po nowe. - Nie uwierzycie, kto do mnie zagadał!

- Kto? - ożywiła się Chelsea, tym samym rezygnując z zapalenia papierosa.

- Tony Wayne!

- TEN Tony? - zdziwiła się Diana. - Tony futbolista?!

- Nic specjalnego... - mlasnęła Frances z przekąsem, poprawiając usta szminką.

Dziewczyny rozpoczęły swe babskie przekrzykiwania, nie dając dojść egzystującej we własnym świecie Jackie do głosu. Stała pomiędzy nimi z nieprzytomnym uśmiechem, pozwalając by wiatr lekko smagał jej fioletowe włosy. Wspominała chwilę, w której najprzystojniejszy, długowłosy gracz ich szkolnej ligi spytał, czy pożyczy mu ołówek. Jakże zabawnie prezentował się ten seksowny dryblas, piszący jej metalicznym ołówkiem z pomponikiem.

Na dźwięk dzwonka Parlay jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki została wyrwana z transu i puściła się pędem do szkoły. Musiała przecież zajść do biblioteki, wypożyczyć książkę o ssakach Afryki, a już po wszystkim spóźnić się na lekcję swe standardowe, wyliczone z zegarkiem w ręku dwadzieścia minut.

- W każdym razie zaprosił mnie na bal - krzyknęła na odchodnym, by następnie w biegu odgryźć solidny kęs jabłka, pozostawiając swoje koleżanki z wyjątkowo zdezorientowanymi minami.

 ------

* Karel Gott